Rozdział 3: I won't let another minute go to waste...

Długo tak jeszcze rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Zadzwonił dzwonek. Ten chłopak jest naprawdę ciekawy- pomyślałam. Miałam do niego jeszcze mnóstwo pytań. Gdy wchodziliśmy do klasy, zatrzymał mnie przy drzwiach i powiedział: 

- Do zobaczenia na następnej przerwie Julio. 

Utonęłam w jego oczach. Patrzyły na mnie tak głęboko... Po chwili zeszłam na Ziemię.

- Jestem Julka, a nie Julia. Tak, do zobaczenia. 

Przez chwilę znów się na siebie patrzyliśmy, aż bez słowa odszedł i usiadł w swojej ławce, która znajdowała się trzy za mną. Na lekcji siedziałam oczywiście z Rebeccą, która zaczęła mnie wypytywać gdzie byłam. 

- Na przerwie z Lucasem.

- Co!? Z tym tajemniczym nowym?

- Tak.

- I co robiliście?

- Rozmawialiśmy. 

- Wow. Dziewczyny na pewno będą Ci zazdrościć! Każda mówi, że na niego leci. 

- Aha...

- Co tak mało rozmawiasz? Coś się stało? Opowiadaj, mamy całą lekcję.

- Nic się nie stało. Naprawdę. 

Szczerze mówiąc to nie miałam ochoty rozmawiać o Lucasie. 

- No dobrze. A jaki on jest?

- Jest bardzo miły, ciekawy. Można z nim fajnie porozmawiać. 

- Ej to dobry jest! Tobą to się chłopcy interesują, a taką wariatką jak ja to nikt się nie zainteresuje. 

- Niee. Przestań tak mówić. Jesteś ładna, inteligentna, masz poczucie humoru... chłopcy takie lubią.

- Nie prawda.

- Prawda. Rebecca, trochę wiary w siebie. Każda kobieta jest czegoś warta i zasługuje na miłość. 

- To ciekawe dlaczego Tobie ona przychodzi z łatwością a mi? Nie. Nigdy nie miałam chłopaka na poważnie. Zaczynam się o siebie martwić, że jest coś ze mną nie tak. 

- Kto Ci powiedział, że mi miłość przychodzi z łatwością? Nie prawda. Z Tobą wierz mi jest wszystko w porządku. Widocznie nie szukasz miłości tam gdzie trzeba. Kiedyś jeszcze będziesz miała chłopaka. Skarbie uwierz w siebie. 

- Ehh... No może i masz rację. Dzięki. Może miłości nie mam ale za to mam zajebistą przyjaciółkę <3 

To było miłe. 

- Do odpowiedzi przyjdzie... 

Cała klasa ucichła. Również Rebecca. To była pani Withellman od języka Niemieckiego. Bardzo sroga i potężna kobieta. Teraz zapewne każdy w myślach sobie powtarzał "proszę, tylko nie ja, proszę..." Gdyż  jak co lekcje brała jednego z uczniów do odpowiedzi. To typowe. Tym szczęściarzem lub nie szczęściarzem był Will. Dla niego to akurat dobrze, ponieważ był typem chłopca, który po szkole przebywa w bibliotece i zakuwa do następnej lekcji. 

Następną przerwę jak się umawiałam z Lucasem mieliśmy spędzić razem. Gdy wyszłam z klasy na wprost była ta ławka, na której zobaczyłam go pierwszy raz. Teraz też tam siedział. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. Odwzajemniłam go. Usiadłam obok niego.

- Dotrzymałaś obietnicy.- Powiedział lekko się przesuwając w drugą stronę.

- Tak. A dlaczego miałabym nie? 

- Nie wiem...Myślałem, że się speszysz i nie przyjdziesz. 

- Nie. Nie mam się czego peszyć. Nie ubolewam nad Tobą jak reszta dziewczyn. 

- Cieszę się.

Zauważyłam, że za każdym razem kiedy coś mówił lekko się odsuwał w drugą stronę. Aż w końcu siedział po drugiej stronie ławki. Przez chwilę zastanawiałam się czy śmierdzę, ale to na pewno nie było to. Postanowiłam dać sobie spokój. 

- Więc... Masz jeszcze do mnie jakieś pytania? -zapytał.

Trochę mnie tu nie było ponieważ nie miałam za bardzo czasu. Wakacje- ciągle jakieś wyjazdy, spotkania, nocki itp. Tym bardziej, że w środę wyjeżdżam na obóz i się pakuję. Wrócę jakoś 6 sierpnia, wtedy dodam dalszy rozdział. A jutro jeszcze postaram się dać kolejny :) Miłego czytania.